Wat moet een mens anders met zo’n weer dan lezen en warme dranken nuttigen. Een bladzijde omslaan terwijl je de goot hoort bubbelen en het weer de ramen wast. Het heeft ook iets. Zoals wel meer mensen kopen we systematisch te veel boeken, en dit is het soort druilweer om dat een beetje in te halen. Beginnen in een boek dat er al lang lag, herbeginnen in eentje dat de vorige keer niet paste.
Er wordt op tablet gelezen en op papier. Aan tafel, in de zetel, in bed. Zelf ben ik nogal een eclectisch lezer, liefst lees ik verschillende boeken tegelijk. Een gekke gewoonte die ontstaan is doordat je vroeger in de bibliotheek 4 boeken mocht uitlenen. Als je die allemaal achter elkaar las, zat je je maar te haasten om aan het volgende te beginnen, dus verdeelde ik de leestijd over alle vier. In hoofdstukken of zelfs in aantal pagina’s, al gebeurde het wel eens dat ik moest doorlezen omdat het te spannend werd.
Maar zo lees ik dus nog steeds, en al zeker als het dagen aan een stuk regent. Op mijn bureau alleen al liggen 6 boeken waar ik in bezig ben. Naast de zetel liggen er nog eens 5 en op de eettafel een zesde. Dat klinkt maffer dan het is. Want al die boeken hebben een aparte categorie.
Zo zijn er de boeken bij waar ik niet zelf om gevraagd heb – gekregen – en waar het lezen langzaam vordert. Dat trage is niet uit weerzin, maar uit interesse. Iemand heeft dat boek ooit aan jou gekoppeld. Omdat hij of zij dacht dat het paste. Vaak zeggen de boeken meer over de gever dan over de ontvanger. Het zijn kiertjes naar een ander leven, en daarom langzaam te verorberen. Je leest erin als je eraan denkt. Een beetje zoals je een oude bekende plots opbelt om te horen hoe het is.
Een tweede categorie zijn de naslagwerken. Boeken die je expliciet iets willen leren. Zo zijn er maar een paar, maar ze gaan lang mee. Er is Natuur in mensenland, over hoe onze blik op de natuur doorheen de geschiedenis is veranderd en hoe zich dat kristalliseert in ons hedendaagse worsteling met de terugkeer van de wolf. Er is Turkije aan de Leie, een prachtig boek over de migratie van Turken naar Gent. En er is het Olijfolie boek van olijfoliesommelier Wilma Van Grinsven-Padberg. Eigenlijk zijn het doe-boeken. Beetje lezen, iets ontdekken of uittesten, beetje lezen.
Enkele wachtboeken zijn er ook. Boeken die je ooit in een vakantie begon, maar die niet uit raakten. Wij zijn de wolven, van Evie Wyld en Kortverhalen van Tsjechov. Zij wachten op herwonnen ruimte, een terras, een ligstoel, een reis.
En tenslotte zijn er de boeken die je direct verorbert. Een hoofdstuk, even laten bezinken, nog een hoofdstuk. Doorgaan. Zo is er de politieke roman O uit 2011, een boek over Obama geschreven door een anonieme auteur ‘dicht bij het Witte huis’ maar achteraf gezien waarschijnlijk uit het campagneteam van McCain. Politieke spinning voor gevorderden. Daarnaast ligt Tot in de hemel van Richard Powers, een vuistdikke roman over bomen uit 2019 waarin ook bomendeskundige Suzanne Simard een rol kreeg. Zij ontdekte hoe bomen onder de grond met elkaar contact houden, elkaar voeden als het nodig is en dus best niet zomaar gekapt worden.
Zit er Griekenland in al dat leesgeweld? Uiteraard. Zelfs in de vorm van een stripboek: de filosoof, de hond en de bruiloft. Over de allereerste vrouwelijke filosoof in een wereld waar vrouwen nog gelijkgesteld werden aan slaven en paarden. In de zetel naast mij wordt er ‘getablet’ door Socrates op sneakers en door de Illias in vertaling van Imme Dros. Ook in Griekenland regent het deze week pijpenstelen.
Comments