“Er zitten geen olijven in mijn sla!” Een magere Duitse man roept het uit tegen een besnorde Griek. Wij kijken verbaasd toe hoe culturen botsen. Nog nooit hoorden we iemand in de keuken roepen. De olijven komen. “Hier zijn je olijven mijn vriend.” Maar ook de rekening. Stilzwijgend, zonder extra glaasje zoals gebruikelijk. Het Duitse koppel vertrekt morrend in een aftandse wagen, de man keert nog terug om het brood in een servet te vouwen en mee te nemen. Extra koolhydraten.
We zagen het afgelopen zomer wel vaker: wederzijds onbegrip. Plots zijn de toeristen terug en dat is wennen. Voor de Grieken, die opnieuw moeten onthouden hoe dat gerecht ook weer precies op de kaart omschreven staat. Voor de toeristen, na anderhalf jaar corona huisarrest. Vooral Duitse toeristen lijken er last van te hebben. Zij bleven jaren schuldbewust weg uit Griekenland. Hun regering dwong het land tot bijzonder zware besparingen, dan wil je niet vrolijk komen doen op een Grieks strand.
Maar ondertussen brengt de economische realiteit beide volkeren weer bij elkaar. Omdat Griekenland leeft van het toerisme, maar ook omdat het Duitse Fraport een groot deel van de kleinere Griekse luchthavens opkocht en gul kortingen uitdeelt. In de luchthaven van Heraklion is 1 op 2 vluchten op het aankondigingsbord eentje naar Duitsland. Overal weerklinken Duitse klanken. En wij moeten weer aangeven dat we van Velgio zijn.
Maar ook de andere toeristen keren langzaamaan terug. Op restaurant herkennen we de gezinnen die elk een schotel bestellen en een groot bord voor de neus krijgen. Het is een makkelijke manier om toeristen van Grieken te onderscheiden. Grieken laten de schotels meestal in het midden staan om druk pratend in de borden te prikken of ze door te geven.
Natuurlijk zijn die verschillen niet erg en het zal allemaal wel weer wennen. De Griekse kok zal zich herinneren dat hij zich moet houden aan de omschrijving van een gerecht op zijn menukaart en niet volgens het seizoen dingen door elkaar gooien. Voor- en hoofdgerechten zullen opnieuw in volgorde komen. Het Duits zal niet al te lang begroet worden met een frons of de bedenking dat de Duitsers in 4 jaar meer ellende hebben aangericht dan de Turken in 400 jaar.
Ook de Grieken zelf zullen weer reizen. Met net zo’n gevolgen. Ooit zagen we een Brusselse ober reuze verbaasd kijken naar een Grieks gezin dat hem aanmaande de pizza’s in het midden van de tafel te zetten. Daar was helemaal geen plek!
Kostas komt erbij zitten, trekt aan zijn snor en knipoogt. “Mijn vrouw zit in Bulgarije met mijn dochter. Ik kook normaal niet. Dan vergeet een mens al eens een olijf.” We drinken samen een glaasje en ontdekken dat hij in zijn jeugd op de lange omvaart werkte en een paar keer enkele maanden in Antwerpen zat en dan ouzo dronk in een rebetikobar in de haven. Die Duitser is alweer lang vergeten.
Comments